حدیث ۵۸۹

(۵۸۹) علل الشرائع (ج ۲، ص ۳۵۸): حَدَّثَنا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْرورٍ رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عامِرٍ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِاللهِ بْنِ عامِرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یَقْرَأُ السَّجْدَةَ وَ هُوَ عَلَی ظَهْرِ دابَّتِهِ. قالَ: «یَسْجُدُ حَیْثُ تَوَجَّهَتْ بِهِ، فَإنَّ رَسولَ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله کانَ یُصَلّی عَلَی ناقَتِهِ وَ هُوَ مُسْتَقْبِلُ الْمَدینَةِ، یَقولُ اللهُ تَعالَی «فَأیْنَما تُوَلّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللهِ».»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از ابن قولویه از حسین بن محمد بن عامر از عمویش، عبدالله بن عامر از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

عبدالله بن علی الحلبی روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره فردی سؤال کردم سجده را می‌خواند، در حالی که او بر پشت مرکبش است. فرمودند: «به هر طرفی که (مرکب) او را متوجه کرد، سجده می‌کند، چرا که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله بر شترشان نماز می‌گزاردند، در حالی که رو به مدینه بودند، الله تعالی می‌فرماید: «فَأیْنَما تُوَلّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللهِ».»»