حدیث ۱۲۱۰۵

(۱۲۱۰۵) مختصر البصائر (ص ۲۲۴) و البصائر (ص ۵۲۲) : مُحَمَّدُ بْنُ عیسَی بْنِ عُبَیْدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشیرٍ الْبَجَلیِ عَنِ الْمُعَلَّی بْنِ عُثْمانَ الْأحْوَلِ عَنْ کامِلٍ التَّمّارِ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «کُنْتُ عِنْدَهُ وَ هُوَ یُحَدِّثُنی إذْ نَکَسَ رَأْسَهُ إلَی الْأرْضِ، فَقالَ: «قَدْ أفْلَحَ الْمُسَلِّمونَ. إنَّ الْمُسَلِّمینَ هُمُ النُّجَباءُ. یا کامِلُ! النّاسُ کُلُّهُمْ بَهائِمُ إلّا قَلیلاً مِنَ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِنُ غَریبٌ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
حسن بن سلیمان الحلی این حدیث را از کتاب سعد بن عبدالله القمی از محمد بن عیسی بن عبید از حسین بن سعید الاهوازی از جعفر بن بشیر العجلی از معلی بن عثمان الاحول از کامل بن علاء التمار روایت کرده است که ابن عبید از ثقات درجه مشروط است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند. کامل التمار از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
محمد بن حسن الصفار نیز شبیه این حدیث را از ابن عبید به باقی سند روایت کرده است.

کامل التمار از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام روایت کرد: «نزد ایشان بودم و ایشان برایم سخن می‌گفت، زمانی که سرش را پایین انداخت، پس گفت: «تسلیم شدگان رستگار شدند. به یقین تسلیم شدگان، همان افراد نجیب هستند. ای کامل! مردم همگی (مانند) چهارپایان هستند، مگر اندکی از مؤمنان و مؤمن غریب است.»»