حدیث ۱۶۵۴

(۱۶۵۴) الأمالی للصدوق (ص ۴۸۹): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ موسَی بْنِ الْمُتَوَکلِ رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا عَلی بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیرٍ قالَ حَدَّثَنی مَنْ سَمِعَ أباعَبْدِاللهِ الصّادِقَ علیه‌السلام یقولُ: «ما أحَبَ اللهَ عَزَّ وَ جَلَ مَنْ عَصاهُ»، ثُمَّ تَمَثَّلَ فَقالَ:
«تَعْصی الْإلَهَ وَ أنْتَ تُظْهِرُ حُبَّهُ
هَذا مُحالٌ فی الْفِعالِ بَدیعٌ
لَوْ کانَ حُبُّک صادِقاً لَأطَعْتَهُ
إنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ یُحِبُّ مُطیعٌ»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن موسی بن متوکل از علی بن ابراهیم از پدرش از ابن ابی‌عمیر از فردی که این حدیث را شنید، روایت کرده است که این نفر آخر، ابتداء مجهول است، اما به واسطه ابن ابی‌عمیر، توثیق درجه دو می‌شود و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

به زودیابن ابی‌عمیر روایت کرد از فردی که شنید ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمود: «الله عز و جل را دوست ندارد کسی که او را عصیان کند»، سپس تمثل جست، پس فرمودند: «خدا را عصیان می‌کنی در حالی که تو دوستیش را اظهار می‌کنی. این محالی است در کارهای نوظهور. اگر در دوستیت صادق هستی، او را اطاعت کن، به یقین دوست‌دار برای کسی که دوستش می‌دارد، مطیع است.»