حدیث ۹۸۴۸

(۹۸۴۸) الکافی (ح ۲۹۷۹) و الأمالی للطوسی (ص ۶۹۴): عَنْهُ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ عَنْ عَلیِّ بْنِ عُقْبَةَ بَیّاعِ الْأکْسیَةِ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «إنَّ الْمُؤْمِنَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَیُذَکَّرُ بَعْدَ عِشْرینَ سَنَةً، فَیَسْتَغْفِرُ اللهَ مِنْهُ، فَیَغْفِرُ لَهُ وَ إنَّما یُذَکِّرُهُ لِیَغْفِرَ لَهُ وَ إنَّ الْکافِرَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَیَنْساهُ مِنْ ساعَتِهِ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبل، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به محمد بن یحیی العطار بر می‌گردد، لذا ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن علی بن فضال از علی بن عقبه روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را از حسین بن ابراهیم القزوینی از محمد بن وهبان از محمد بن احمد بن زکریا از حسن بن فضال به باقی سند روایت کرده است که حسین بن ابراهیم القزوینی، از ثقات درجه دو است. محمد بن وهبان هم از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «همانا مؤمن که گناهی مرتکب می‌شود، پس به بعد از بیست سال آن را به یاد می‌آورد، پس طلب آمرزش می‌کند الله را از آن (گناه)، پس می‌آمرزد او را و این است و جزاین نیست که یادآور می‌شود او را تا بیامرزد او را و همانا کافر چون گناهی مرتکب می‌شود، پس فراموش میکند آن را در همان زمان.»