حدیث ۲۲۰۸

(۲۲۰۸) الکافی (ح ۱۲۶): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إسْماعیلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شاذانَ جَمیعاً عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ جَمیلِ بْنِ دَرّاجٍ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «إذا بَلَغَتِ النَّفْسُ هاهُنا وَ أشارَ بِیَدِهِ إلَی حَلْقِهِ، لَمْ یَکُنْ لِلْعالِمِ تَوْبَةٌ، ثُمَّ قَرَأ: «إنَّما التَّوْبَةُ عَلَی اللهِ لِلَّذینَ یَعْمَلونَ السّوءَ بِجَهالَةٍ»».

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به چند طریق روایت کرده است.
۱. از علی بن از پدرش از ابن ابی‌عمیر از جمیل بن دراج
۲. از محمد بن اسماعیل البندقی از فضل بن شاذان از ابن ابی‌عمیر از جمیل بن دراج
که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن کالصحیح.

جمیل بن دراج روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمودند: «هنگامی که نفس به این‌جا برسد و با دستشان به حلقشان اشاره کردند، (دیگر) برای عالم توبه‌ای نباشد، سپس قرائت فرمودند: «إنَّما التَّوْبَةُ عَلَی اللهِ لِلَّذینَ یَعْمَلونَ السّوءَ بِجَهالَةٍ»».