حدیث ۲۲۱۰

(۲۲۱۰) الکافی (ح ۳۰۵۰): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ وَ غَیْرِهِ عَنِ الْعَلاءِ بْنِ رَزینٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «مَنْ کانَ مُؤْمِناً، فَعَمِلَ خَیْراً فی إیمانِهِ، ثُمَّ أصابَتْهُ فِتْنَةٌ، فَکَفَرَ، ثُمَّ تابَ بَعْدَ کُفْرِهِ، کُتِبَ لَهُ وَ حوسِبَ بِکُلِّ شَیْءٍ کانَ عَمِلَهُ فی إیمانِهِ وَ لا یُبْطِلُهُ الْکُفْرُ إذا تابَ بَعْدَ کُفْرِهِ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حسن بن محبوب و غیر او از علاء بن رزین از محمد بن مسلم روایت کرده است که هر چند غیره، ابتداء مجهول است، اما به واسطه ابراهیم بن هاشم، توثیق درجه دو می‌شود، اما مهم‌تر آن‌که حسن بن محبوب که از ثقات درجه یک است، در عرض این‌ها. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن کالصحیح.

ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام فرمودند: «کسی که مومن باشد، پس در ایمانش عمل خیری انجام دهد، سپس فتنه‌ای به او اصابت کند و کفران نماید، سپس بعد کفرانش توبه کند، برای او نوشته می‌شود و محاسبه می‌شود به هر چیزی که در ایمانش آن را انجام داده بود و کفران آن را باطل نمی‌کند هنگامی که بعد از کفرانش توبه کرد.»