حدیث 10228
(10228) الکافی (ح 2450): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِالرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجّاجِ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرارَةَ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنِ الْکَبائِرِ. فَقالَ: «هُنَّ فی کِتابِ عَلیٍّ علیه‌السلام سَبْعٌ. الْکُفْرُ بِاللهِ وَ قَتْلُ النَّفْسِ وَ عُقوقُ الْوالِدَیْنِ وَ أکْلُ الرِّبا بَعْدَ الْبَیِّنَةِ وَ أکْلُ مالِ الْیَتیمِ ظُلْماً وَ الْفِرارُ مِنَ الزَّحْفِ وَ التَّعَرُّبُ بَعْدَ الْهِجْرَةِ.»» قالَ: «فَقُلْتُ: «فَهَذا أکْبَرُ الْمَعاصی؟» قالَ: «نَعَمْ!» قُلْتُ: «فَأکْلُ دِرْهَمٍ مِنْ مالِ الْیَتیمِ ظُلْماً، أکْبَرُ أمْ تَرْکُ الصَّلاةِ؟» قالَ: «تَرْکُ الصَّلاةِ.» قُلْتُ: «فَما عَدَدْتَ تَرْکَ الصَّلاةِ فی الْکَبائِرِ؟» فَقالَ: «أیُّ شَیْءٍ أوَّلُ ما قُلْتُ لَکَ؟»» قالَ: «قُلْتُ: «الْکُفْرُ.» قالَ: «فَإنَّ تارِکَ الصَّلاةِ کافِرٌ، یَعْنی مِنْ غَیْرِ عِلَّةٍ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از عبدالرحمن بن حجاج از عبید بن زراره روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن کالصحیح.
عبید بن زراره روایت کرد: «سؤال کردم از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره گناهان کبیره. پس فرمودند: «آن‌ها در کتاب علی علیه‌السلام هفت‌تا است. کفر به الله و قتل نفس و نافرمانی والدین و خوردن ربا بعد بینه و خوردن مال یتیم به ظلم و فرار از کارزار و تعرُّب بعد از هجرت.»» (راوی) گفت: «پس عرض کردم: «پس این‌ها بزرگ‌ترین معاصی هستند؟» فرمودند: «آری!» عرض کردم: «پس خوردن درهمی از مال یتیم به ظلم بزرگ‌تر است یا ترک نماز؟» فرمودند: «ترک نماز.» عرض کردم: «پس ترک نماز را از گناهان کبیره به شمار نیاوردید ؟» پس فرمودند: «چه چیزی بود اولین (چیزی) که برایت گفتم؟»» (راوی) گوید: «عرض کردم: «کفر.» فرمودند: «پس همانا تارک نماز، کافر است، یعنی (ترک‌کننده) به غیر علت.»»