حدیث 3902
(3902) مختصر البصائر (ص 174): أحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عُلْوانَ عَنْ سَعْدِ بْنِ طَریفٍ عَنِ الْأصْبَغِ بْنِ نُباتَةَ قالَ: «کُنْتُ عِنْدَ أمیرِالْمُؤْمِنینَ علیه‌السلام جالِساً. فَجاءَ رَجُلٌ، فَقالَ لَهُ: «یا أمیرَالْمُؤْمِنینَ! «وَ عَلَی الْأعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفونَ کُلّاً بِسیماهُمْ»؟» فَقالَ لَهُ عَلیٌّ علیه‌السلام: «نَحْنُ الْأعْرافُ. نَعْرِفُ أنْصارَنا بِسیماهُمْ وَ نَحْنُ الْأعْرافُ الَّذی لا یُعْرَفُ اللهُ إلّا بِسَبیلِ مَعْرِفَتِنا وَ نَحْنُ الْأعْرافُ نوقَفُ یَوْمَ الْقیامَةِ بَیْنَ الْجَنَّةِ وَ النّارِ، فَلا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إلّا مَنْ عَرَفَنا وَ عَرَفْناهُ وَ لا یَدْخُلُ النّارَ إلّا مَنْ أنْکَرَنا وَ أنْکَرْناهُ وَ ذَلِکَ لِأنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ، لَوْ شاءَ عَرَّفَ النّاسَ نَفْسَهُ حَتَّی یَعْرِفوهُ وَ یُوَحِّدوهُ وَ یَأْتونَهُ مِنْ بابِهِ وَ لَکِنَّهُ جَعَلَنا أبْوابَهُ وَ صِراطَهُ وَ سَبیلَهُ وَ بابَهُ الَّذی یُؤْتَی مِنْهُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.حسن بن سلیمان الحلی این حدیث را از کتاب سعد بن عبدالله القمی از ابن عیسی الاشعری از حسین بن سعید الاهوازی از حسین بن علوان از سعد بن طریف از اصبغ بن نباته روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
اصبغ بن نباته روایت کرد: «نزد امیر مؤمنان علیه‌السلام بودم. پس فردی نزد ایشان آمد و به ایشان گفت: «ای امیر مؤمنان! «وَ عَلَی الْأعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفونَ کُلّاً بِسیماهُمْ»؟» پس علی علیه‌السلام به او فرمودند: «اعراف ما هستیم. یاری‌دهندگانمان را به سیمایشان می‌شناسیم و ما اعرافی هستیم که الله شناخته نشود، مگر به شناختن ما و ما اعرافی هستیم که زمان قیامت بین بهشت و آتش می‌ایستیم، پس داخل بهشت نمی‌شود، مگر کسی که ما را بشناسد و (ما هم) او را بشناسیم و داخل آتش نمی‌شود، مگر کسی که مارا انکار کند و (ما نیز) او را انکار کنیم و آن به این جهت است که الله عز و جل اگر بخواهد که خودش را به مردم بشناساند تا او را بشناسند و یگانه‌اش بدارند و از بابش وارد شوند، بلکه ما را باب‌هایش و صراطش و راهش قرار داد و دربی که از آن در آیند.»»