حدیث 248
(248) الأمالی للطوسی (مج 10، ح 91): و بالإسناد قال: قالَ الصّادِقُ علیه‌السلام: «مَنْ نالَتْهُ عِلَّةٌ، فَلْیَقْرَأْ فی جَیْبِهِ الْحَمْدَ سَبْعَ مَرّاتٍ، فَإنْ ذَهَبَتِ الْعِلَّةُ وَ إلّا فَلْیَقْرَأْ سَبْعینَ مَرَّةً وَ أنا الضّامِنُ لَهُ الْعافیَةَ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، غیر معتبر است.
با مراجعه به کتاب الأمالی، معلوم می‌شود که حسن بن محمد الطوسی، فرزند ثقه، عالم و جلیل‌القدر شیخ الطائفه، این حدیث را از پدرش از ابومحمد الفحام از محمد بن احمد بن عبیدالله الهاشمی المنصوری از عموی پدرش از امام هادی علیه‌السلام از پدران بزرگوارشان از امام صادق علیه‌السلام روایت کرده است.
در سند فوق محمد بن احمد بن عبیدالله به واسطه توثیق می‌شود، اما عموی پدرش یعنی عیسی بن احمد بن عیسی السُر من رَآئی مهمل است و نمی‌توان به سخن او اعتماد داشت. در نتیجه انتساب این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر نیست.
روایت شده است که (امام) صادق علیه‌السلام فرمودند: «هر کس به بیماری گرفتار شد، پس سوره حمد را هفت مرتبه در گریبانش می‌خواند، پس اگر بیماری رفت (که هیچ) و گر نه هفتاد مرتبه می‌خواند و من ضمانت‌کننده بهبودی برای او هستم.»
این روایت غیر معتبر نیز مانند روایت شماره 227 است، با این تفاوت که متن آن در فرهنگ معصومین علیه‌السلام غیر متعارف و توجیه آن سخت‌تر است.
در این‌جا نیز با توجه به ضعف سند نیاز به توضیح و توجیه نیست و نمی‌توان پذیرفت که امام علیه‌السلام چنین دستورالعملی داده‌اند و چنین ضمانتی کرده‌اند.