حدیث 1007

1007- 4-[1] وَ فی ثَوابِ الْأعْمالِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الصَّفّارِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَینِ بْنِ أبی‌الْخَطّابِ عَنْ صَفْوانَ بْنِ یحْیی عَنْ کُلَیبٍ الصَّیداوی عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: مَکْتوبٌ فی التَّوْراةِ أنَّ بُیوتی فی الْأرْضِ الْمَساجِدُ فَطوبَی لِعَبْدٍ تَطَهَّرَ فی بَیتِهِ ثُمَّ زارَنی فی بَیتی ألا إنَّ عَلَی الْمَزورِ کَرامَةَ الزّائِرِ.
وَ رَواهُ فی الْفَقیهِ مُرْسَلاً[2]
وَ عَنْ أبیهِ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَینِ مِثْلَهُ[3]
وَ فی الْعِلَلِ عَنْ أبیهِ عَنْ سَعْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَینِ مِثْلَهُ[4] إلّا أنَّهُ قالَ وَ حَقٌّ عَلَی الْمَزورِ أنْ یکْرِمَ الزّائِرَ
——————————
[1]– ثواب الأعمال- 45- 1، و یأتی فی الحدیث 1 من الباب 39 من أبواب أحکام المساجد.
[2]– الفقیه 1- 239- 720.
[3]– ثواب الأعمال 47- 1.
[4]– علل الشرائع 318- 2.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را به چند طریق روایت کرده است.
1. از محمد بن حسن بن احمد بن ولید از محمد بن حسن الصفار از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب از صفوان بن یحیی از کلیب بن معاویه الصیداوی.
2. از پدرش از عبدالله بن جعفر الحمیری از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب به باقی سند
3. از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب به باقی سند
که در هر سه طریق، همه از ثقات درجه یک هستند، مگر کلیب الصیداوی که ثقه درجه دو است.

در این حدیث آمده است که در تورات چنین آمده است که خانه‌های من در زمین، مساجد هستند، پس خوشا به حال بنده‌ای که خودش را در خانه‌اش تطهیر کند، سپس مرا در خانه‌ام زیارت کند و بدانید که بر زیارت‌شونده است که زیارت‌کننده را اکرام نماید.
مسجد، به معنای جایی است که انسان سجده می‌کند، لذا علاوه بر مسجد به معنای متعارف، یعنی عمارتی که در آن عبادت می‌کنند و به سجده می‌افتنند، به زمین یا زیراندازی که انسان روی آن سجده می‌کند هم مسجد می‌گویند.
جدای از بحث‌های معرفتی این حدیث، آن‌چه به بحث فعلی ما مربوط می‌شود، باز هم معنای «تَطَهَّرَ» که بارها گفتیم و اجازه بفرمایید این بار تکرار نکنیم.