حدیث 980 و جمعبندی این باب (موقت)
980- 8-[1] وَ بِإسْنادِهِ عَنْ زُرارَةَ عَنْ أبیجَعْفَرٍ ع أنَّهُ قالَ: لا تُعادُ الصَّلاةُ إلّا مِنْ خَمْسَةٍ الطَّهورِ وَ الْوَقْتِ وَ الْقِبْلَةِ وَ الرُّکوعِ وَ السُّجودِ.
وَ رَواهُ فی الْخِصالِ کَما یأْتی فی أفْعالِ الصَّلاةِ[2]
——————————
[1]– الفقیه 1- 339- 991 و أورده عن الفقیه و التهذیب فی الحدیث 1 من الباب 9 من أبواب القبلة. فی الحدیث 5 من الباب 29 من أبواب القراءة. فی الحدیث 5 من الباب 10 من أبواب الرکوع. فی الحدیث 1 من الباب 28 من أبواب السجود. فی الحدیث 1 من الباب 7 من أبواب التشهد. فی الحدیث 4 من الباب 1 من أبواب قواطع الصلاة.
[2]– یأتی فی الحدیث 14 من الباب 1 من أبواب أفعال الصلاة.
طریق این حدیث به معصوم علیهالسلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به زراره بن اعین که معتبر درجه یک است، روایت کرده است.
ایشان این حدیث را از پدرش از سعد بن عبدالله از احمد بن محمد بن عیسی الاشعری از حسین بن سعید الاهوازی از حماد بن عیسی از حریز بن عبدالله از زراره بن اعین هم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
در این حدیث آمده است که نماز اعاده نمیشود، مگر به پنج چیز؛ (1) طهور، (2) وقت، (3) قبله، (4) رکوع و (5) سجود. این حدیث، شبیه حدیث 962 است که طریق آن هم معتبر بود. فقط آن حدیث، دو مورد دیگر هم داشت، (1) التوجه و (2) الدعاء. البته در آن حدیث نگفته بود که اینها موجب اعاده است، بلکه اینها را جزء واجبات نماز گشته بود. علی ای حال! بحث ما، فعلا صلاة نیست، لذا از اینها، بجز همان «الطهور» میگذریم و در مورد طهور هم حرف خاصی نیست، جز این که معلوم شد، حداقل یکی از مصادیق آن، وضو است.
* جمعبندی این باب (موقت):
تا اینجا به چند جمعبندی موقت رسیدیم.
1. نماز عمدی بیوضو نَه تنها باطل است، بلکه اگر حرام نباشد، به شدت کراهت دارد. البته اگر از باب عصیان باشد که قطعا حرام است.
2. اگر بین نماز خاطرش آمد که قسمتی از وضو را جا انداخته است، باید نماز را قطع کند و فقط قسمت جا انداخته را انجام دهد و نماز را اعاده کند.
3. فعلا نَه تنها دلیلی بر لزوم ترتیب و موالات در وضو ندیدیم، که اتفاقا نشانههایی هم عدم لزوم آن دیدیم.
4. در مورد لزوم خیسی دست، به هنگام وضو هم نَه تنها دلیلی نیافتیم که اتفاقا شواهدی بر عدم لزوم آن داشتیم.
البته عنایت داشته اشید که همه اینها موقت است و نباید عجله کرد.