حدیث 977
977- 5-[1] وَ عَنْهُ عَنْ یعْقوبَ بْنِ یزیدَ عَنْ أحْمَدَ بْنِ عُمَرَ قالَ: سَألْتُ أباالْحَسَنِ ع عَنْ رَجُلٍ تَوَضَّأ وَ نَسی أنْ یمْسَحَ رَأْسَهُ حَتَّی قامَ فی الصَّلاةِ قالَ مَنْ نَسی مَسْحَ رَأْسِهِ أوْ شَیئاً مِنَ الْوُضوءِ الَّذی ذَکَرَهُ اللهُ تَعالَی فی الْقُرْآنِ أعادَ الصَّلاةَ.
——————————
[1]– التهذیب 1- 89- 236.
طریق این حدیث به معصوم علیهالسلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن حسن الصفار که معتبر درجه یک است، از یعقوب بن یزید از احمد بن عمر الحلال روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر احمد الحلال که ثقه مشروط است که البته مشکلی در اینجا ایجاد نمیکند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).
این حدیث، شبیه حدیث سومی (ح 975) است که در همین باب روایت کردیم و معتبر هم بود، لذا از تکرار آن میگذریم.