حدیث 697
697- 11-[1] وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلی بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلی الْوَشّاءِ قالَ سَمِعْتُ أباالْحَسَنِ ع یقولُ کانَ أبوعَبْدِاللهِ ع یقولُ فی الرَّجُلِ یدْخِلُ یدَهُ فی أنْفِهِ فَیصیبُ خَمْسَ أصابِعِهِ الدَّمُ قالَ ینَقّیهِ وَ لا یعیدُ الْوُضوءَ.
——————————
[1]– التهذیب 1- 348- 1024.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن علی بن محبوب که معتبر درجه یک است، از احمد بن محمد بن عیسی الاشعری از حسن بن علی الوشاء روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).
در این حدیث آمده است که فردی انگشتش را داخل بینیش می‌کند و همه پنج انگشتش خونی می‌شود، امام علیه‌السلام می‌فرمایند که آن پاکیزه کند و اعاده وضو لازم نیست. این هم مطلب اضافه‌ای ندارد و فقط به نوعی تأکید این است که زیاد بودن خون، تأثیری در ما نحن فیه ندارد.