حدیث 689

689- 3-[1] مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بِإسْنادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلی بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَینِ عَنْ صَفْوانَ عَنِ الْعَلاءِ عَنْ مُحَمَّدٍ عَنْ أحَدِهِما ع قالَ: سَألْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ تَخْرُجُ بِهِ الْقُروحُ لا تَزالُ تَدْمَی کَیفَ یصَلّی قالَ یصَلّی وَ إنْ کانَتِ الدِّماءُ تَسیلُ.
أقولُ: وَ فی مَعْناهُ أحادیثُ أُخَرُ تَأْتی فی مَحَلِّها إنْ شاءَ اللهُ تَعالَی[2].
——————————
[1]– التهذیب 1- 348- 1025، و التهذیب 1- 256- 744 بسند آخر، و الاستبصار 1- 177- 615 و یأتی فی الحدیث 4 من الباب 22 من أبواب النجاسات و الحدیث 4 من الباب 2 من أبواب قواطع الصلاة.
[2]– یأتی فی الباب 22 من أبواب النجاسات.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن علی بن محبوب که معتبر درجه یک است، از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب از صفوان بن یحیی ز علاء بن رزین از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).

این روایت هم مانند روایت قبل، درباره نماز است و فقها همان استفاده را کرده‌اند و همان اشکال، این‌جا هم هست. علی ای حال! اگر فردی از او چرکابه خارج می‌شد و قطع نمی‌گردید، در همان حال نمازش را می‌خواند، حتی اگر خون جریان داشته باشد.