حدیث 35087

35087- 4-[1] وَ بِالْإسْنادِ عَنْ یونُسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنانٍ عَنِ الْعَلاءِ بْنِ فُضَیْلٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: الْعَمْدُ الَّذی یضْرِبُ بِالسِّلاحِ أوْ بِالْعَصا لا یقْلِعُ عَنْهُ حَتَّی یقْتُلَ وَ الْخَطَأُ الَّذی لا یتَعَمَّدُهُ.
——————————
[1]– الکافی 7- 280- 8، التهذیب 10- 156- 625.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از محمد بن عیسی بن عبید الیقطینی از یونس بن عبدالرحمن از محمد بن سنان از علاء بن فضیل روایت کرده است این طریق حداقل به واسطه محمد بن سنان که مشاهیر کذابون است، معتبر نیست.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود التهذیب به یونس به عبدالرحمن که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت می‌کند.
* * *
علامه مجلسی: مختلف فیه (مر).

این روایت غیر معتبر، یکی از آن روایاتی است که موجب برداشت مشهور شده است. این‌جا می‌گوید اگر با سلاح و عصا زد و دست برنداشت تا کشت، این نشانه عمد است و خطأیی آن است که عمدی نباشد. این حدیث غیر از این‌که طریقش به معصوم علیه‌السلام معتبر نیست، با تعریف ایشان که فرمودند «یرید الشیء، فیصیب غیره» هم نمی‌خواند. لذا به جرأت می‌توان گفت که هم اشکال سندی دارد و هم اشکال متنی. حالا بماند که در عبارت آخر، خطا را به غیر عمد تعریف کرده و تعریف مستقلی ارائه نکرده است. در عبارات اول دو مصداق از قتل عمد را گفته و بعد گفته است که خطا غیر عمد است.