حدیث 35077

35077- 5-[1] الْعَیاشیُّ فی تَفْسیرِهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌نَصْرٍ رَفَعَهُ إلَی الشَّیْخِ ع فی قَوْلِهِ خَلَطوا عَمَلاً صالِحاً وَ آخَرَ سَیئاً[2] (قالَ) [3] قالَ قَوْمٌ اجْتَرَحوا ذُنوباً مِثْلَ قَتْلِ حَمْزَةَ وَ جَعْفَرٍ الطَّیارِ- ثُمَّ تابوا ثُمَّ قالَ وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً لَمْ یوَفَّقْ لِلتَّوْبَةِ إلّا أنَّ اللهَ لا یقْطَعُ طَمَعَ الْعِبادِ فیهِ وَ رَجاءَهُمْ مِنْهُ.
أقولُ: وَجْهُ الْجَمْعِ أنَّ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً عَلَی دینِهِ فَهُوَ مُرْتَدٌّ إنْ تابَ مِنَ الِارْتِدادِ وَ لَمْ یکُنْ مُرْتَدّاً عَنْ فِطْرَةٍ قُبِلَ وَ إلّا قُتِلَ
أقولُ: وَ تَقَدَّمَ ما یدُلُّ عَلَی صِحَّةِ التَّوْبَةِ مِنَ الْکَبائِرِ[4] وَ یَأْتی ما یدُلُّ عَلَی بَعْضِ الْمَقْصودِ[5].
——————————
[1]– تفسیر العیاشی 2- 105- 106.
[2]– التوبة 9- 102.
[3]– لیس فی المصدر.
[4]– تقدم فی الحدیث 8 من الباب 43، و فی الباب 47، و فی الحدیث 3 من الباب 48، و فی الحدیث 3 من الباب 77 من أبواب جهاد النفس.
[5]– یأتی فی الباب 10 من هذه الأبواب.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
مرحوم عیاشی این حدیث را به صورت مرسل از احمد بن محمد بن ابی‌نصر روایت کرده است که طبیعتاً معتبر نیست.

این روایت معتبر نیست و از آن گذر می‌کنیم.