حدیث 35076

35076- 4-[1] وَ عَنْهُ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ أبی‌السَّفاتِجِ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ وَ مَنْ یقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ[2] قالَ جَزاؤُهُ جَهَنَّمُ إنْ جازاهُ.
وَ رَواهُ الصَّدوقُ بِإسْنادِهِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی[3]
وَ رَواهُ فی مَعانی الْأخْبارِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أبانٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ[4] وَ کَذا الَّذی قَبْلَهُ.
——————————
[1]– التهذیب 10- 165- 658.
[2]– النساء 4- 93.
[3]– الفقیه 4- 98- 5172.
[4]– معانی الأخبار- 380- 5.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حماد بن عیسی الجهنی از ابوالسفاتج، اسحاق بن عبدالعزیز روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر نفر آخر که از ثقات درجه دو است.
شیخ صدوق هم شبیه این حدیث را در دو جا روایت کرده است.
1. به طریق خود در الفقیه به حماد بن عیسی که معتبر درجه یک است، به باقی سند
2. از محمد بن حسن بن احمد بن ولید از حسین بن حسن بن ابان از حسین بن سعید به باقی سند
که این دو طریق هم معتبر درجه دو است.
* * *
مجلسی اول: فی الصحیح کالشیخین (رو).

به نظر می‌رسد این روایت به نوعی می‌خواهد این مطلب را بیان کند که امکان عفو الهی، حتی برای گناه بزرگ هم هست و فرد خاطی، نباید از رحمت الهی ناامید شود. این هم خودش نکته مهمی است.