حدیث ۳۵۰۵۲

۳۵۰۵۲- ۴-[۱] مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بِإسْنادِهِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنْ صَفْوانَ بْنِ یَحْیَی عَنْ جَمیلٍ وَ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ وَ فَضالَةَ بْنِ أیوبَ عَنْ جَمیلٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ سَمِعْتُهُ یَقولُ لَعَنَ رَسولُ اللهِ ص مَنْ أحْدَثَ فی الْمَدینَةِ حَدَثاً أوْ آوَی مُحْدِثاً قُلْتُ ما ذَلِکَ الْحَدَثُ قالَ الْقَتْلُ.
——————————
[۱]– التهذیب ۱۰- ۲۱۶- ۸۵۲.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از صفوان بن یحیی، محمد بن ابی‌عمیر و فضاله بن ایوب از جمیل بن دراج روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).

۱. این روایت شبیه روایت قبل است، با این تفاوت که درباره مدینه صحبت می‌کند. اولین چیزی که از مدینه به ذهن خطور می‌کند، همان مدینة النبی است، اما مطمئن نیستم منظور حضرت رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله قطعاً مدینة النبی بوده باشد، شاید هر مدینه‌ای را مد نظر داشته‌اند و «ال» ابتدای المدینة، از نوع بیان جنس باشد.
۲. حتی اگر منظور مدینة النبی باشد، باز هم قاعدتاً قابل تعمیم است. یعنی لعن رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله را شامل می‌شود.
۳. اگر هم المدینه را به معنای لغوی آن بگیریم، نکته جالبی در آن وجود دارد. مدائن معمولاً مکان‌های امن‌تری نسبت به خارج آن هستند و بهانه و موقعیت برای برخوردهای خصمانه کم‌تر است. مدینه، یعنی جایی که در آن تمدن وجود دارد. حساب و کتاب دارد. قانون جنگل در آن حکم‌فرما نیست. ممکن است انسان در کوه و کمر احساس ناامنی کند و از روی ترس کسی را بکشد، اما در شهر، چنین اتفاقی کم‌تر می‌افتد. در ضمن برخورد خصمانه، خصوصاً اگر منجر به قتل شود، عملاً فضای امن شهر را از بین می‌برد و موجب اختلال نظام جامعه می‌شود. شاید این دست چیزها و مشابه آن در فهم این روایت مهم باشند.
۴. سایر موارد هم که مانند روایات قبل است.