حدیث ۶۰۸۹

(۶۰۸۹) التهذیب (ج ۷، ح ۱۳۹۲) و الإستبصار (ج ۳، ح ۷۴۹): رَوَی الْحُسَیْنُ بْنُ سَعیدٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ حَریزٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ رَجُلٍ یُنْکِحُ أمَتَهُ مِنْ رَجُلٍ، أ یُفَرِّقُ بَیْنَهُما إذا شاءَ؟ فَقالَ: «إنْ کانَ مَمْلوکَهُ، فَلْیُفَرِّقْ بَیْنَهُما إذا شاءَ. إنَّ اللهَ تَعالَی یَقولُ: «عَبْداً مَمْلوکاً لا یَقْدِرُ عَلی شَیْءٍ»، فَلَیْسَ لِلْعَبْدِ شَیْءٌ مِنَ الْأمْرِ وَ إنْ کانَ زَوْجُها حُرّاً، فَإنَّ طَلاقَها صَفْقَتُها.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حماد بن عیسی از حریز بن عبدالله از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

محمد بن مسلم روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره فردی که کنیزش را به فردی نکاح می‌کند سؤال کردم که آیا هر گاه خواست (می‌تواند) بینشان جدایی اندازد؟ فرمودند: «اگر (آن مرد) مالک او بود، پس هر گاه خواست بینشان جدایی اندازد. همانا الله تعالی می‌فرماید: «عَبْداً مَمْلوکاً لا یَقْدِرُ عَلی شَیْءٍ»، پس چیزی از امر برای بنده نیست و اگر همسرش آزاد بود، پس همانا طلاق آن زن آزاد کردن او است.»»