حدیث ۵۶۴۳

(۵۶۴۳ و ۸۰۱۹) البصائر (ص ۲۱۲): … مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفّارُ قالَ حَدَّثَنی یَعْقوبُ بْنُ یَزیدَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلیِّ بْنِ فَضّالٍ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ بُکَیْرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «کُنْتُ عِنْدَهُ. فَذَکَروا سُلَیْمانَ وَ ما أُعْطیَ مِنَ الْعِلْمِ وَ ما أوتیَ مِنَ الْمُلْکِ. فَقالَ لی: «وَ ما أُعْطیَ سُلَیْمانُ بْنُ داوُدَ، إنَّما کانَ عِنْدَهُ حَرْفٌ واحِدٌ مِنَ الِاسْمِ الْأعْظَمِ وَ صاحِبُکُمُ الَّذی قالَ اللهُ: «قُلْ کَفی بِاللهِ شَهیداً بَیْنی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ» وَ کانَ وَ اللهِ! عِنْدَ عَلیٍّ علیه‌السلام، عِلْمُ الْکِتابِ.» فَقُلْتُ: «صَدَقْتَ وَ اللهِ! جُعِلْتُ فِداکَ!»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
محمد بن حسن الصفار از یعقوب بن یزید از حسن بن علی بن فضال از عبدالله بن بکیر روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

عبدالله بن بکیر از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «نزد ایشان بودم. پس یاد کردند سلیمان را و آن‌چه از علم عطا شده بود و آن‌چه از حکومت داده شده بود. پس به من فرمودند: «و آن‌چه عطا شده بود به سلیمان بن داود، این است و جز این نیست که نزد او یک حرف از اسم اعظم بود در حالی که هم‌صحبت شما کسی است که الله فرمود: «قُلْ کَفی بِاللهِ شَهیداً بَیْنی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ» و قسم به الله! علم کتاب نزد علی است.» عرض کردم: «قسم به الله درست گفتید. فدایتان شوم!»»