حدیث ۵۱۸۰

(۵۱۸۰) الزهد (ص ۹۷): مُحَمَّدُ بْنُ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِالرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجّاجِ عَنِ الْأحْوَلِ عَنْ حُمْرانَ قالَ: «سَمِعْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‌السلام یَقولُ: «إنَّ الْکُفّارَ وَ الْمُشْرِکینَ یُعَیِّرونَ [یَرَوْنَ] أهْلَ التَّوْحیدِ فی النّارِ. فَیَقولونَ: «ما نَرَی تَوْحیدَکُمْ أغْنَی عَنْکُمْ شَیْئاً وَ ما أنْتُمْ وَ نَحْنُ إلّا سَواءٌ.»» قالَ: «فَیَأْنِفُ لَهُمُ الرَّبُّ عَزَّ وَ جَلَّ، فَیَقولُ لِلْمَلائِکَةِ: «اشْفَعوا!» فَیَشْفَعونَ لِمَنْ شاءَ اللهُ وَ یَقولُ لِلْمُؤْمِنینَ مِثْلَ ذَلِکَ حَتَّی إذا لَمْ یَبْقَ أحَدٌ إلّا تَبْلُغُهُ الشَّفاعَةُ. قالَ تَبارَکَ وَ تَعالَی: «أنا أرْحَمُ الرّاحِمینَ. اخْرُجوا بِرَحْمَتی.» فَیَخْرُجونَ کَما یَخْرُجُ الْفَراشُ.»» قالَ: «ثُمَّ قالَ أبوجَعْفَرٍ علیه‌السلام: «ثُمَّ مُدَّتِ الْعُمُدُ وَ أُعْمِدَتْ [وَ أُصْمِدَتْ] عَلَیْهِمْ وَ کانَ وَ اللهِ! الْخُلودُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
حسین بن سعید الاهوازی از ابن ابی‌عمیر از عبدالرحمن بن حجاج از مؤمن الطاق از حمران بن اعین روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

حمران (بن اعین) روایت کرد: «شنیدم ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام می‌فرمود: «همانا کفار و مشرکان، می‌بینند اهل توحید را در آتش. پس می‌گویند: «نمی‌بینیم که توحیدتان بی‌نیاز کرده باشد از شما چیزی را و نیست شما و ما مگر مساوی.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس دوباره آغاز می‌کند برای آن‌ها پروردگار عز و جل، پس می‌گوید به ملائکه: «شفاعت کنید!» پس شفاعت می‌کنند برای هر کس که الله بخواهد و می‌فرماید به مؤمنان مانند آن را تا باقی نماند احدی مگر برسد به او شفاعت. الله تبارک و تعالی فرماید: «من رحم کننده‌ترین رحم‌کنندگان هستم. خارج شوید به رحمت من.» پس خارج می‌شوند همان‌گونه که خارج می‌شوند پروانه‌ها.»» (راوی) گفت: «سپس ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام فرمودند: «سپس زیاد می‌شود ستون‌ها و بر پا می‌شوند بر آن‌ها و قسم به الله! جاوانگی باشد.»»