حدیث ۵۱۷۶

(۵۱۷۶) الزهد (ص ۹۶): فَضالَةُ عَنْ عُمَرَ بْنِ أبانٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَمَّنْ أُدْخِلَ فی النّارِ، ثُمَّ أُخْرِجَ مِنْها، ثُمَّ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ. قالَ: «إنْ شِئْتُ حَدَّثْتُکَ بِما کانَ یَقولُ فیهِ أبی. قالَ: «إنَّ أُناساً یَخْرُجونَ مِنَ النّارِ بَعْدَ ما کانوا حُمَماً [حَمیماً]، فَیُنْطَلَقُ بِهِمْ إلَی نَهَرٍ عِنْدَ بابِ الْجَنَّةِ، یُقالُ لَهُ الْحَیَوانُ. فَیُنْضَحُ عَلَیْهِمْ مِنْ مائِهِ، فَتَنْبُتُ لُحومُهُمْ وَ دِماؤُهُمْ وَ شُعورُهُمْ.»»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
حسین بن سعید لاهوازی از فضاله بن ایوب از عمر بن ابان الکلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

عمر بن ابان روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام سؤال کردم درباره کسانی که داخل آتش شوند، سپس از آن خارج شوند، سپس داخل بهشت شوند. فرمودند: «تمایل دارم که ترا حدیث کنم به آنچه پدرم درباره آن می‌فرمود. فرمود: «همانا مردم که خارج می‌شوند از آتش، بعد آن‌که گدازه شده‌اند، پس می‌برند آن‌ها را به سوی نهری که نزد درب بهشت بوده، به آن (نهر) حیات گفته می‌شود. پس پاشیده می‌شود بر آن‌ها از آب آن، پس می‌روید گوشت‌هایشان و خون‌هایشان و موهایشان.»»»