حدیث ۵۱۷۴

(۵۱۷۴) الزهد (ص ۹۵): حَدَّثَنا الْحُسَیْنُ بْنُ سَعیدٍ قالَ حَدَّثَنا فَضالَةُ عَنِ الْقاسِمِ بْنِ بُرَیْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنِ الْجَهَنَّمیّینَ. فَقالَ: «کانَ أبوجَعْفَرٍ علیه‌السلام یَقولُ: «یَخْرُجونَ مِنْها، فَیُنْتَهَی بِهِمْ إلَی عَیْنٍ عِنْدَ بابِ الْجَنَّةِ تُسَمَّی عَیْنَ الْحَیَوانِ. فَیُنْضَحُ عَلَیْهِمْ مِنْ مائِها، فَیَنْبُتونَ کَما یَنْبُتُ الزَّرْعُ لُحومُهُمْ وَ جُلودُهُمْ وَ شُعورُهُمْ.»»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
حسین بن سعیدالاهوازی از فضاله بن ایوب از قاسم بن برید از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

محمد بن مسلم روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره اهل جهنم سؤال کردم. پس فرمودند: «ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام می‌فرمودند: «از آن خارج می‌شوند، پس می‌برند آن‌ها را به سوی چشمه‌ای که نزد در بهشت بوده، به آن چشمه حیات می‌گویند. پس از آب آن بر آن‌ها می‌پاشند، پس گوشت‌هایشان و پوست‌هایشان و موهایشان می‌روید همان‌گونه که محصول می‌روید.»»»