حدیث 4755
(4755) الکافی (ح 14011)، التهذیب (ج 1، ح 493) و الإستبصار (ج 4، ح 951): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خالِدٍ عَنْ عُثْمانَ بْنِ عیسَی عَنْ سَماعَةَ بْنِ مِهْرانَ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «مَنْ أخَذَ سارِقاً، فَعَفا عَنْهُ، فَذاکَ لَهُ. فَإنْ رُفِعَ إلَی الْإمامِ، قَطَعَهُ. فَإنْ قالَ الَّذی سُرِقَ مِنْهُ: «أنا أهَبُ لَهُ»، لَمْ یَدَعْهُ الْإمامُ حَتَّی یَقْطَعَهُ إذا رُفِعَ إلَیْهِ وَ إنَّما الْهِبَةُ قَبْلَ أنْ یُرْفَعَ إلَی الْإمامِ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ الْحافِظونَ لِحُدودِ اللهِ». فَإذا انْتَهَی الْحَدُّ إلَی الْإمامِ، فَلَیْسَ لِأحَدٍ أنْ یَتْرُکَهُ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از احمد بن محمد البرقی از عثمان بن عیسی از سماعه بن مهران که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به احمد بن محمد بن خالد البرقی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: موثق.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «کسی که سارقی را بگیرد، پس از او عفو کند، پس آن بر او است. پس اگر به سوی امام برده شد، پس آن را قطع کند. پس اگر کسی که از او سرقت شده است، گفت: «من بر او گذشت کردم»، امام او را رها نکند تا آن را قطع کند، (البته) هنگامی که به سوی او (یعنی به سوی امام) برده شد و این است و جز این نیست که گذشت، قبل از برده شدن به سوی امام است و آن است کلام الله عز و جل: «وَ الْحافِظونَ لِحُدودِ اللهِ». پس هنگامی که حد به سوی امام منتهی شد، پس بر احدی نیست که آن را ترک کند.»