حدیث ۱۳۰۰۳

(۱۳۰۰۳ – المستدرک) الکافی (ح ۲۴۳۵): مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ جَمیعاً عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنِ الْهَیْثَمِ بْنِ واقِدٍ الْجَزَریِّ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ بَعَثَ نَبیّاً مِنْ أنْبیائِهِ إلَی قَوْمِهِ وَ أوْحَی إلَیْهِ أنْ قُلْ لِقَوْمِکَ: «إنَّهُ لَیْسَ مِنْ أهْلِ قَرْیَةٍ وَ لا أُناسٍ کانوا عَلَی طاعَتی، فَأصابَهُمْ فیها سَرّاءُ، فَتَحَوَّلوا عَمّا أُحِبُّ إلَی ما أکْرَهُ، إلّا تَحَوَّلْتُ لَهُمْ عَمّا یُحِبّونَ إلَی ما یَکْرَهونَ وَ لَیْسَ مِنْ أهْلِ قَرْیَةٍ وَ لا أهْلِ بَیْتٍ کانوا عَلَی مَعْصیَتی، فَأصابَهُمْ فیها ضَرّاءُ، فَتَحَوَّلوا عَمّا أکْرَهُ إلَی ما أُحِبُّ، إلّا تَحَوَّلْتُ لَهُمْ عَمّا یَکْرَهونَ إلَی ما یُحِبّونَ.» وَ قُلْ لَهُمْ: «إنَّ رَحْمَتی سَبَقَتْ غَضَبی، فَلا تَقْنَطوا مِنْ رَحْمَتی، فَإنَّهُ لا یَتَعاظَمُ عِنْدی ذَنْبٌ أغْفِرُهُ.» وَ قُلْ لَهُمْ: «لا یَتَعَرَّضوا مُعانِدینَ لِسَخَطی وَ لا یَسْتَخِفّوا بِأوْلیائی، فَإنَّ لی سَطَواتٍ عِنْدَ غَضَبی، لا یَقومُ لَها شَیْءٌ مِنْ خَلْقی.»»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از هیثم بن واقد الجزری
علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حسن بن محبوب از هیثم بن واقد الجزری
که هیثم بن واقد از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.

هیثم بن واقد الجزری روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمود: «همانا الله عز و جل نبی‌ای از انبیاء را به سوی قومش مبعوث کرد و به سوی وحی کرد که به قومت بگو: «به یقین از اهل قریه‌ای نیست و نه مردمی که بر طاعت من باشند، پس در آن به آن‌ها اصابت کند، پس دگرگون کنند از آن دوست می‌دارم به آن‌چه آن را ناخوش دارم، مگر این‌که دگرگون کنم برای آن‌ها از آن چه دوست می‌دارند، به آن‌چه ناخوش می‌دارند و نیست از اهل قریه‌ای و نه اهل خانه ای که بر معصیت من باشند، پس در آن ضرری به آن‌ها اصابت کند، پس دگرگون کنند از آن‌چه آن را ناخوش می‌دارم به سوی آن‌چه دوست می‌دارم، مگر این که دگرگون کنم برای آن‌ها از آن‌چه ناخوش می‌دارند به سوی آن‌چه دوست می‌دارند.» و برای آن‌ها بگو: «به یقین رحمت من بر غضبم پیشی دارد، پس از رحمت من ناامید نشوید، چرا که بزرگی نکند گناهی نزد من که آن را بیامرزم.» و برای آن‌ها بگو: «خود را معاندین برای خشم من عرضه نکنند و دوستان مرا خفیف نشمرند، چرا که برای من هجوم‌هایی نزد غضبم هست که ایستادگی نمی‌کند بر آن چیزی از خلقم.»»