حدیث ۴۵۱۹
(۴۵۱۹) کمال الدین (ج ۲، ح ۶۷۰): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ موسَی بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ السَّعْدَآبادیُّ عَنْ أحْمَدَ بْنِ أبی‌عَبْدِاللهِ الْبَرْقیِّ عَنْ أبیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ عَلیِّ بْنِ أبی‌حَمْزَةَ عَنْ أبی‌بَصیرٍ قالَ قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «هُوَ الَّذی أرْسَلَ رَسولَهُ بِالْهُدی وَ دینِ الْحَقِّ لیُظْهِرَهُ عَلَی الدّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکونَ». فَقالَ: «وَ اللهِ! ما نَزَلَ تَأْویلُها بَعْدُ وَ لا یَنْزِلُ تَأْویلُها حَتَّی یَخْرُجَ الْقائِمُ علیه‌السلام. فَإذا خَرَجَ الْقائِمُ علیه‌السلام لَمْ یَبْقَ کافِرٌ بِاللهِ الْعَظیمِ وَ لا مُشْرِکٌ بِالْإمامِ إلّا کَرِهَ خُروجَهُ حَتَّی أنْ لَوْ کانَ کافِراً أوْ مُشْرِکاً فی بَطْنِ صَخْرَةٍ، لَقالَتْ: «یا مُؤْمِنُ! فی بَطْنی کافِرٌ، فَاکْسِرْنی وَ اقْتُلْهُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق از محمد بن موسی بن متوکل از علی بن حسین السعدآبادی از احمد بن محمد البرقی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از علی بن ابی‌حمزه البطائنی از ابوبصیر الاسدی که احمد البرقی و علی بن ابی‌حمزه از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «هُوَ الَّذی أرْسَلَ رَسولَهُ بِالْهُدی وَ دینِ الْحَقِّ لیُظْهِرَهُ عَلَی الدّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکونَ» فرمودند: «قسم به الله! هنوز تأویل آن نازل نشده است و تأویل آن نازل نمی‌شود تا قائم علیه‌السلام خروج کند. پس هنگامی که قائم علیه‌السلام خروج کند، کافری به الله بسیار بزرگ باقی نمی‌ماند و نه مشرکی به امام، مگر خروج او را ناخشنود شود به گونه‌ای که اگر کافری یا مشرکی در درون صخره‌ای باشد، گوید: «ای مؤمن! در درون من کافری است، پس مرا بشکن و او را بکش.»»
