حدیث ۴۱۳۱

(۴۱۳۱) الکافی (ح ۲۹۶۷): أبوعَلیٍّ الْأشْعَریُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِالْجَبّارِ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمونٍ عَنْ أبی‌بَصیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّروا فَإذا هُمْ مُبْصِرونَ». قالَ: «هُوَ الْعَبْدُ یَهُمُ بِالذَّنْبِ، ثُمَّ یَتَذَکَّرُ، فَیُمْسِکُ، فَذَلِکَ قَوْلُهُ: «تَذَکَّروا فَإذا هُمْ مُبْصِرونَ».»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از احمد بن ادریس القمی از محمد بن عبدالجبار از حسن بن علی بن فضال از ثعلبه میمون از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: موثق.

ابوبصیر از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «از ایشان درباره کلام الله عز و جل: «إذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّروا فَإذا هُمْ مُبْصِرونَ» سؤال کردم. فرمودند: «او بنده‌ای است که قصد گناه می‌کند، سپس متذکر می‌شود، پس امساک می‌نماید، پس آن است کلام او: «تَذَکَّروا فَإذا هُمْ مُبْصِرونَ».»»