حدیث 9093
(9093) الفقیه (ح 606): وَ قالَ زُرارَةُ وَ الْفُضَیْلُ: «قُلْنا لِأبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام: «أ رَأیْتَ قَوْلَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَی الْمُؤْمِنینَ کِتاباً مَوْقوتاً».» قالَ: «یَعْنی کِتاباً مَفْروضاً وَ لَیْسَ یَعْنی وَقْتَ فَوْتِها، إنْ جازَ ذَلِکَ الْوَقْتَ، ثُمَّ صَلّاها، لَمْ تَکُنْ صَلاةً مُؤَدّاةً وَ لَوْ کانَ ذَلِکَ کَذَلِکَ، لَهَلَکَ سُلَیْمانُ بْنُ داوُدَ علیهماالسلام حینَ صَلّاها بِغَیْرِ وَقْتِها وَ لَکِنَّهُ مَتَی ما ذَکَرَها صَلّاها.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
به طریق خود در الفقیه به زراره بن اعین که طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
به طریق خود در الفقیه به فضیل بن یسار که معتبر درجه مشروط است،
زراره و فضیل روایت کردند: «به ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام عرض کردیم: «آیا چه رأی دارید کلام الله عز و جل: «إنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَی الْمُؤْمِنینَ کِتاباً مَوْقوتاً» را؟» فرمودند: «یعنی مقرر شده‌ای واجب و منظور زمان فوتش نیست که اگر آن وقت گذشت، سپس آن نماز را گزارد، نماز نگذارده است و اگر آن، آن‌چنان بود، سلیمان بن داود علیهماالسلام هلاک شده بود هنگامی که نماز گزارد به غیر وقت آن، لیکن او هرگاه که یاد آورد آن را، آن را نماز گزارد.»»