حدیث 1930

(1930) قرب الإسناد (ص 369)، الکافی (ح 1820 و 70) و الخصال (ج 1، ص 158): وَ قالَ: «مِنْ عَلاماتِ الْفِقْهِ، الْحِلْمُ وَ الْعِلْمُ وَ الصَّمْتُ. إنَّ الصَّمْتَ بابٌ مِنْ أبْوابِ الْحِکْمَةِ. إنَّ الصَّمْتَ یُکْسِبُ الْمَحَبَّةَ وَ هُوَ دَلیلٌ عَلَی الْخَیْرِ وَ کانَ جَعْفَرٌ علیه‌السلام یَقولُ: «وَ اللهِ! لا یَکونُ الَّذی تَمُدّونَ إلَیْهِ أعْناقَکُمْ حَتَّی تُمَیَّزونَ وَ تُمَحَّصونَ، ثُمَّ یَذْهَبَ مِنْ کُلِّ عَشْرَةٍ شَیْءٌ وَ لا یَبْقَی مِنْکُمْ إلّا نَزْرٌ، ثُمَّ تَلا هَذِهِ الْآیَةَ: «أمْ حَسِبْتُمْ أنْ تَدْخُلوا الْجَنَّةَ وَ لَمّا یَعْلَمِ اللهُ الَّذینَ جاهَدوا مِنْکُمْ وَ یَعْلَمَ الصّابِرینَ»».

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به عبارات قبلش معلوم می‌شود، عبدالله بن جعفر الحمیری از ابن عیسی الاشعری از احمد بن محمد بن ابی‌نصر روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ثقةالاسلام الکلینی نیز شبیه این حدیث را تا قبل از کلام امام علیه‌السلام از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری به باقی سند روایت کرده است.
هم ایشان عبارات اول را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری و نیز از محمد بن اسماعیل البندقی از فضل بن شاذان، جمیعا از صفوان بن یحیی روایت کرده است.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را تا قبل از کلام امام علیه‌السلام از پدرش از علی بن موسی بن جعفر از ابن عیسی الاشعری به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

(علی بن موسی) الرضا علیه‌السلام فرمودند: «از نشانه‌های فهم عمیق، بردباری و شکیبایی و سکوت می‌باشد. یقیناً سکوت بابی از ابواب حکمت است. به یقین سکوت باعث کسب محبت است و آن خود دلیل بر خیر می‌باشد.» و جعفر (الصادق) علیه‌السلام می‌فرمود: «قسم به الله! نباشد کسی که گردن‌هایتان را به پیش او دراز کنید، تا این‌که جدا شوید و خالص گردید، سپس از هر ده‌تا چیزی می‌رود و باقی نمی‌ماند از شما مگر اندکی، سپس این آیه را تلاوت فرمود: «أمْ حَسِبْتُمْ أنْ تَدْخُلوا الْجَنَّةَ وَ لَمّا یَعْلَمِ اللهُ الَّذینَ جاهَدوا مِنْکُمْ وَ یَعْلَمَ الصّابِرینَ»».