حدیث ۱۸۰۳

(۱۸۰۳) الکافی (ح ۶۷۷۶): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِناً». قالَ: «إذا أحْدَثَ الْعَبْدُ فی غَیْرِ الْحَرَمِ جِنایَةً، ثُمَ فَرَّ إلَی الْحَرَمِ، لَمْ یَسَعْ لِأحَدٍ أنْ یَأْخُذَهُ فی الْحَرَمِ وَ لَکِنْ یُمْنَعُ مِنَ السّوقِ وَ لا یُبایَعُ وَ لا یُطْعَمُ وَ لا یُسْقَی وَ لا یُکَلَّمُ، فَإنَّهُ إذا فُعِلَ ذَلِکَ بِهِ، یوشِکُ أنْ یَخْرُجَ، فَیُؤْخَذَ وَ إذا جَنَی فی الْحَرَمِ جِنایَةً، أُقیمَ عَلَیْهِ الْحَدُّ فی الْحَرَمِ، لِأنَّهُ لَمْ یَدَعْ لِلْحَرَمِ حُرْمَتَهُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.

(عبیدالله بن علی) الحلبی از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «از کلام الله عز و جل: «وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِناً» از ایشان سؤال کردم. فرمودند: «اگر بنده‌ای در مکانی غیر ازحرم جنایتی مرتکب شود، سپس به سوی حرم فرار کند، احدی را نشاید که او را در حرم بگیرد، لیکن، او را از بازار و خرید و فروش منع شود و غذا ندهند و آب ننوشانند و صحبت نکنند، چرا که اگر چنین کنند، شتاب می‌کند که خارج شود و چنان‌چه در در حرم جنایتی مرتکب شد، مجازات در حرم بر او جاری می‌شود، چرا که برای حرم، حرمتش را نگه نداشت.»»