حدیث 1296
(1296) التهذیب (ج 7، ح 1946): عَنْهُ عَنْ عَلیِّ بْنِ رِئابٍ عَنْ أبی‌بَصیرٍ وَ عَلاءِ بْنِ رَزینٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ کِلاهُما عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‌السلام عَنِ «الَّذی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکاحِ»، فَقالَ: «هُوَ الْأبُ وَ الْأخُ وَ الْموصَی إلَیْهِ وَ الَّذی یَجوزُ أمْرُهُ فی مالِ الْمَرْأةِ مِنْ قَرابَتِها، فَیَبیعُ لَها وَ یَشْتَری.» قالَ: «فَأیُّ هَؤُلاءِ عَفا، فَعَفْوُهُ جائِزٌ فی الْمَهْرِ، إذا عَفا عَنْهُ»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به حسن بن محبوب بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسن بن محبوب که معتبر درجه یک است، به چند طریق روایت کرده است.
1. از علی بن رئاب از ابوبصیر الاسدی
2. از علاء بن رزین از محمد بن مسلم
که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوبصیر و محمد بن مسلم، هر دو از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام روایت کردند: «از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام درباره «الَّذی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکاحِ» سؤال کردم. پس فرمودند: «او پدر و برادر و وصیت شده به او و کسی از نزدیکانش که امر او درباره مال زن مجاز است، پس برای او می‌خرد و می‌فروشد، می‌باشد». (و) فرمودند: «پس هر کدام آن‌ها، گذشت کند، پس گذشت او در مهر جائز است، هنگامی که از او گذشت کند.»»