حدیث ۱۲۶۱

(۱۲۴۱) الفقیه (۴۷۶۲): رَوَی الْبَزَنْطیُّ عَنْ عَبْدِالْکَریمِ بْنِ عَمْرٍو عَنِ الْحَسَنِ بْنِ زیادٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «لا یَنْبَغی لِلرَّجُلِ أنْ یُطَلِّقَ امْرَأتَهُ ثُمَ یُراجِعَها وَ لَیْسَ لَهُ فیها حاجَةٌ ثُمَّ یُطَلِّقَها. فَهَذا الضِّرارُ الَّذی نَهَی اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْهُ، إلّا أنْ یُطَلِّقَ ثُمَّ یُراجِعَ وَ هُوَ یَنْوی الْإمْساکَ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به احمد بن محمد بن ابی‌نصر البزنطی که معتبر درجه یک است، از عبدالکریم بن عمرو الخثعمی از حسن بن زیاد الصیقل روایت کرده است که عبدالکریم بن عمرو از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در سند این حدیث ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: فی القوی کالصحیح.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «شایسته نیست برای فردی که همسرش را طلاق دهد و در حالی که به او احتیاجی ندارد، به او مراجعه کند و سپس او را طلاق دهد. پس این همان ضراری است که الله عز و جل از آن نهی فرموده است، مگر آن‌که طلاق دهد، سپس مراجعه می‌کند در حالی که قصد نگه‌داشتن را دارد.»