حدیث ۱۲۲۹
(۱۲۲۹) التهذیب (ج ۸، ح ۱۰۳) و الإستبصار (ج ۳، ح ۹۷۸): عَنْهُ عَنْ أیّوبَ بْنِ نوحٍ عَنْ صَفْوانَ بْنِ یَحْیَی عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ مُسْکانَ عَنِ الْحَسَنِ الصَّیْقَلِ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «قُلْتُ لَهُ: «رَجُلٌ طَلَّقَ امْرَأتَهُ طَلاقاً لا تَحِلُ لَهُ حَتَّی تَنْکِحَ زَوْجاً غَیْرَهُ. فَتَزَوَّجَها رَجُلٌ مُتْعَةً. أ تَحِلُّ لِلْأوَّلِ؟» قالَ: «لا! لِأنَّ اللهَ تَعالَی یَقولُ: «فَإنْ طَلَّقَها فَلا تَحِلُّ لَهُ مِنْ بَعْدُ حَتَّی تَنْکِحَ زَوْجاً غَیْرَهُ فَإنْ طَلَّقَها» وَ الْمُتْعَةُ لَیْسَ فیها طَلاقٌ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به علی بن حسن بن فضال بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به علی بن حسن بن فضال که معتبر درجه یک است، از ایوب بن نوح از صفوان بن یحیی از عبدالله بن مسکان از حسن بن زیاد الصیقل روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
حسن (بن زیاد) الصیقل از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «به ایشان عرض کردم: «مردی، همسرش را طلاق می‌دهد، طلاقی که برایش حلال نیست تا شوهری غیر او تزویج کند. پس مردی او را به متعه تزویج می‌کند. آیا برای اولی حلال می‌شود؟» فرمودند: «خیر! برای آن‌که الله تعالی می‌فرماید: «فَإنْ طَلَّقَها فَلا تَحِلُّ لَهُ مِنْ بَعْدُ حَتَّی تَنْکِحَ زَوْجاً غَیْرَهُ فَإنْ طَلَّقَها» و متعه در آن طلاق نیست.»»
