سوره توبه – آیه ۳۷

این است و جز این نیست که تأخیر انداختن، زیادتی در کفر است، گمراه می‌شوند به آن کسانی که کفر ورزیدند، حلال می‌شمارند آن را یک سال و حرام می‌شمارند آن را یک سال، تا موافق سازند تعداد آن‌چه را حرام کرده الله، پس حلال می‌شمارند آن‌چه را حرام کرده الله، زینت داده شده برای آن‌ها بدی عمل‌هایشان و الله هدایت نمی‌کند قوم کافران را. (۳۷)

تأخیر ماه حرام، افزودن کفر است و کسانی که کافر شده‏اند بدان گمراه میشوند که یک سال آنرا حرام کنند و سال دیگر آنرا حلال کنند تا با شمار ماههایی که خدا حرام کرده حلال میکنند. اعمال بدشان برای‏شان آرایش گرفته و خدا گروه کافران را هدایت نمیکند. (۳۷)

جز این نیست که جابجا کردن [ماههای حرام‏]، فزونی در کفر است که کافران به وسیله آن گمراه می‏شوند آن را یک سال حلال می‏شمارند، و یک سال [دیگر]، آن را حرام می‏دانند، تا با شماره ماههایی که خدا حرام کرده است موافق سازند، و در نتیجه آنچه را خدا حرام کرده [بر خود] حلال گردانند. زشتی اعمالشان برایشان آراسته شده است، و خدا گروه کافران را هدایت نمی‏کند. (۳۷)

جز این نیست که تأخیر انداختن (و جابه‏جا نمودن ماه‏های حرام) افزایشی در کفر است (بدعت عملی است علاوه بر کفر اعتقادی) که کافران را به سبب آن گمراه می‏سازند، در یک سال آن را حلال و در سال دیگر حرام می‏شمرند (مثلا در یک سال شعبان را به جای رجب حرام و رجب را حلال می‏کنند) تا با شما و آنچه خدا حرام کرده موافقت کنند (که سالی چهار ماه حرام شود) اما در (نتیجه) آنچه را خدا حرام کرده حلال می‏نمایند. زشتی اعمالشان بر آنها آراسته شده، و خداوند گروه کافران را هدایت نمی‏کند. (۳۷)