سوره توبه – آیه 37
إنَّما النَّسیءُ زیادَةٌ فی الْکُفْرِ یُضَلُّ بِهِ الَّذینَ کَفَروا یُحِلّونَهُ عاماً وَ یُحَرِّمونَهُ عاماً لِیُواطِؤُا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللّهُ فَیُحِلّوا ما حَرَّمَ اللّهُ زُیِّنَ لَهُمْ سوءُ أعْمالِهِمْ وَ اللّهُ لا یَهْدی الْقَوْمَ الْکافِرینَ (37)
این است و جز این نیست که تأخیر انداختن، زیادتی در کفر است، گمراه میشوند به آن کسانی که کفر ورزیدند، حلال می‌شمارند آن را یک سال و حرام می‌شمارند آن را یک سال، تا موافق سازند تعداد آنچه را حرام کرده الله، پس حلال می‌شمارند آنچه را حرام کرده الله، زینت داده شده برای آنها بدی عمل‌هایشان و الله هدایت نمیکند قوم کافران را. (37)
تأخیر ماه حرام، افزودن کفر است و کسانی که کافر شدهاند بدان گمراه میشوند که یک سال آنرا حرام کنند و سال دیگر آنرا حلال کنند تا با شمار ماههایی که خدا حرام کرده حلال میکنند. اعمال بدشان برایشان آرایش گرفته و خدا گروه کافران را هدایت نمیکند. (37)
جز این نیست که جابجا کردن [ماههای حرام]، فزونی در کفر است که کافران به وسیله آن گمراه میشوند آن را یک سال حلال می‌شمارند، و یک سال [دیگر]، آن را حرام میدانند، تا با شماره ماههایی که خدا حرام کرده است موافق سازند، و در نتیجه آنچه را خدا حرام کرده [بر خود] حلال گردانند. زشتی اعمالشان برایشان آراسته شده است، و خدا گروه کافران را هدایت نمیکند. (37)
جز این نیست که تأخیر انداختن (و جابهجا نمودن ماههای حرام) افزایشی در کفر است (بدعت عملی است علاوه بر کفر اعتقادی) که کافران را به سبب آن گمراه میسازند، در یک سال آن را حلال و در سال دیگر حرام میشمرند (مثلا در یک سال شعبان را به جای رجب حرام و رجب را حلال میکنند) تا با شما و آنچه خدا حرام کرده موافقت کنند (که سالی چهار ماه حرام شود) اما در (نتیجه) آنچه را خدا حرام کرده حلال مینمایند. زشتی اعمالشان بر آنها آراسته شده، و خداوند گروه کافران را هدایت نمیکند. (37)