حدیث 722

722- 3-[1] وَ عَنْهُ عَنْ حَمّادٍ عَنْ حَریزٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ ع عَنِ الْکَلْبِ یصیبُ شَیئاً مِنْ جَسَدِ الرَّجُلِ[2] قالَ یغْسِلُ الْمَکانَ الَّذی أصابَهُ.
أقولُ: وَ یدُلُّ عَلَی ذَلِکَ أیضاً أحادیثُ حَصْرِ النَّواقِضِ وَ قَدْ تَقَدَّمَتْ[3].
——————————
[1]– التهذیب 1- 23- 61 و التهذیب 1- 262- 762 بسند آخر، و الاستبصار 1- 90- 287 و أورده فی الحدیث 4 من الباب 12 من أبواب النجاسات.
[2]– فی الموضع الثانی من التهذیب 1- 262- 726 الإنسان.
[3]– تقدمت فی الأبواب 1- 3، و فی الحدیث 10 من الباب 7 من هذه الأبواب.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حماد بن عیسی از حریز بن عبدالله از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).

این حدیث هم مانند حدیث اول، انصافا ربطی به وضو ندارد. بحث طهارت و نجاست سگ هم بماند برای جای خودش.