حدیث 973
(973) علل الشرائع (ج 2، ص 411): حَدَّثَنا أبی رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ عَنْ أبیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمانَ عَنْ عُبَیْدِاللهِ بْنِ عَلیٍّ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «إنَّ الْحَجَّ مُتَّصِلٌ بِالْعُمْرَةِ، لِأنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقولُ: «فَإذا أمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إلَی الْحَجِّ فَما اسْتَیْسَرَ مِنَ الْهَدْیِ»، فَلَیْسَ یَنْبَغی لِأحَدٍ إلّا أنْ یَتَمَتَّعَ لِأنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَ أنْزَلَ ذَلِکَ فی کِتابِهِ وَ سُنَّةِ رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «به یقین حج متصل به عمره است، چرا که الله عز و جل می‌فرماید: «فَإذا أمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إلَی الْحَجِّ فَما اسْتَیْسَرَ مِنَ الْهَدْیِ»، پس بر احدی مجاز نیست مگر آن‌که تمتع کند چرا که الله عز و جل آن را در کتابش نازل کرده است و سنت رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله است.»