حدیث 966
(966) التهذیب (ج 5، ح 96) و الإستبصار (ج 2، ح 514): موسَی بْنُ الْقاسِمِ عَنْ صَفْوانَ بْنِ یَحْیَی وَ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ مُسْکانَ عَنْ عُبَیْدِاللهِ الْحَلَبیِّ وَ سُلَیْمانَ بْنِ خالِدٍ وَ أبی‌بَصیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «لَیْسَ لِأهْلِ مَکَّةَ وَ لا لِأهْلِ مَرٍّ وَ لا لِأهْلِ سَرِفٍ مُتْعَةٌ وَ ذَلِکَ لِقَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «ذلِکَ لِمَنْ لَمْ یَکُنْ أهْلُهُ حاضِری الْمَسْجِدِ الْحَرامِ»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به موسی بن قاسم البجلی که معتبر درجه یک است، به چند طریق روایت کرده است.
1. از صفوان بن یحیی از عبدالله بن مسکان از عبدالله الحلبی و سلیمان بن خالد و ابوبصیر الاسدی
2. از ابن ابی‌عمیر از عبدالله بن مسکان از عبدالله الحلبی و سلیمان بن خالد و ابوبصیر الاسدی
که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «برای اهل مکه و نه اهل مُرّ و نه اهل سرف، متعه نیست و آن به جهت کلام الله عز و جل: «ذلِکَ لِمَنْ لَمْ یَکُنْ أهْلُهُ حاضِری الْمَسْجِدِ الْحَرامِ» است.»