حدیث 7582
(7582 و 9985) الکافی (ح 2763)، معانی الأخبار (ص 184) و الأمالی للصدوق (ص 337): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنْ یونُسَ بْنِ عَبْدِالرَّحْمَنِ عَنْ عَبْدِالرَّحْمَنِ بْنِ سَیابَةَ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «الْغیبَةُ أنْ تَقولَ فی أخیکَ ما سَتَرَهُ اللهُ عَلَیْهِ وَ أمّا الْأمْرُ الظّاهِرُ فیهِ مِثْلُ الْحِدَّةِ وَ الْعَجَلَةِ فَلا وَ الْبُهْتانُ أنْ تَقولَ فیهِ ما لَیْسَ فیهِ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از محمد بن عیسی بن عبید از یونس بن عبدالرحمن از عبدالرحمن بن سیابه که ابن عبید از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را از محمد بن موسی بن متوکل از عبدالله بن جعفر الحمیری از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از عبدالرحمن بن سیابه روایت کرده است که این‌ها هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
عبدالرحمن بن سیانه روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمودند: «غیبت آن است که چیزی که در برادرت هست (و) الله آن را پوشانده است، بگویی، در حالی که امری که در او آشکار است، مانند تندخویی و عجول بودن، (غیبت) نیست و بهتان آن است که چیزی را بگویی که در او نیست»».