حدیث 4887

(4887) الکافی (ح 15068) و الغیبة للنعمانی (ص 266): أبوعَلیٍّ الْأشْعَریُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِالْجَبّارِ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ وَ الْحَجّالِ جَمیعاً عَنْ ثَعْلَبَةَ عَنْ عَبْدِالرَّحْمَنِ بْنِ مَسْلَمَةَ الْجَریریِّ قالَ: «قُلْتُ لِأبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «یُوَبِّخونّا وَ یُکَذِّبونّا. أنّا نَقولُ: «إنَّ صَیْحَتَیْنِ تَکونانِ»، یَقولونَ: «مِنْ أیْنَ تُعْرَفُ الْمُحِقَّةُ مِنَ الْمُبْطِلَةِ إذا کانَتا؟»» قالَ: «فَما ذا تَرُدّونَ عَلَیْهِمْ؟» قُلْتُ: «ما نَرُدُّ عَلَیْهِمْ شَیْئاً.» قالَ: «قولوا: «یُصَدِّقُ بِها إذا کانَ مَنْ یُؤْمِنُ بِها مِنْ قَبْلُ. إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقولُ: «أ فَمَنْ یَهْدی إلَی الْحَقِّ أحَقُّ أنْ یُتَّبَعَ أمَّنْ لا یَهِدّی إلّا أنْ یُهْدی فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمونَ».»»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از احمد بن ادریس القمی از محمد بن عبدالجبار از حسن بن علی بن فضال و عبدالله بن محمد الحجال از ثعلبه بن میمون از عبدالرحمن بن مسلمه الجریری که این فرد اخیر از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
محمد بن ابراهیم النعمانی نیز شبیه این حدیث را از ابن عقده از علی بن حسن التیملی که همان علی بن حسن بن علی بن فضال است، از پدرش از محمد بن خالد از ثعلبه بن میمون به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.

عبدالرحمن بن میلمه الجریری روایت کرد: «به ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام عرض کردم: «ما را سرزنش می‌کنند و تکذیب می‌نمایند. همانا ما می‌گوییم: «به یقین دو صیحه باشد»، می‌گویند: «هنگامی که چنین باشد، از کجا حق را از باطل شناخته شود؟»» فرمودند: «پس چه به آن‌ها پاسخ می‌دهید؟» عرض کردم: «چیزی به آن‌ها پاسخ نمی‌دهیم.» فرمودند: «بگویید: «کسی که از قبل به آن ایمان می‌آورد، تصدیق می‌کند آن را هنگامی که رخ دهد. همانا الله عز و جل می‌فرماید: «أ فَمَنْ یَهْدی إلَی الْحَقِّ أحَقُّ أنْ یُتَّبَعَ أمَّنْ لا یَهِدّی إلّا أنْ یُهْدی فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمونَ».»»»