حدیث 4303
(4303) التهذیب (ج 4، ح 358 و 390): وَ عَنْهُ عَنْ یَعْقوبَ بْنِ یَزیدَ عَنْ عَلیِّ بْنِ جَعْفَرٍ عَنِ الْحَکَمِ بْنِ بُهْلولٍ عَنْ أبی‌هَمّامٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ زیادٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «إنَّ رَجُلاً أتَی أمیرَالْمُؤْمِنینَ علیه‌السلام، فَقالَ: «یا أمیرَالْمُؤْمِنینَ! إنّی أصَبْتُ مالاً، لا أعْرِفُ حَلالَهُ مِنْ حَرامِهِ.» فَقالَ: «أخْرِجِ الْخُمُسَ مِنْ ذَلِکَ الْمالِ. فَإنَّ اللهَ تَعالَی قَدْ رَضیَ مِنَ الْمالِ بِالْخُمُسِ وَ اجْتَنِبْ ما کانَ صاحِبُهُ یَعْمَلُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به سعد بن عبدالله القمی بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به سعد بن عبدالله القمی که معتبر درجه یک است، از یعقوب بن یزید از علی بن جعفر العریضی از حکم بن بهلول از اسماعیل بن همام الکندی از حسن بن زیاد الصیقل که حکم بن بهلول از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «همانا فردی نزد امیر مؤمنان علیه‌السلام آمد و گفت: «ای امیر مؤمنان! مالی به من رسیده است که حلالش را از حرامش نمی‌شناسم.» پس فرمودند: «خمس را از آن مال خارج کن. چرا که الله تعالی از مال به خمس راضی شده است و اجتناب کن آن‌چه را صاحبش با آن کار می‌کند.»»