حدیث 4299

(4299) التهذیب (ج 4، ح 353) و الإستبصار (ج 2، ح 182): عَلیُّ بْنُ مَهْزیارَ قالَ: «قالَ لی أبوعَلیِّ بْنُ راشِدٍ: «قُلْتُ لَهُ: «أمَرْتَنی بِالْقیامِ بِأمْرِکَ وَ أخْذِ حَقِّکَ. فَأعْلَمْتُ مَوالیَکَ ذَلِکَ. فَقالَ لی بَعْضُهُمْ: «وَ أیُّ شَیْءٍ حَقُّهُ.» فَلَمْ أدْرِ ما أُجیبُهُ.» فَقالَ: «یَجِبُ عَلَیْهِمُ الْخُمُسُ.» فَقُلْتُ: «فَفی أیِّ شَیْءٍ؟» فَقالَ: «فی أمْتِعَتِهِمْ وَ ضیاعِهِمْ.» قالَ: «وَ التّاجِرُ عَلَیْهِ وَ الصّانِعُ بِیَدِهِ.» فَقالَ: «ذَلِکَ إذا أمْکَنَهُمْ بَعْدَ مَئونَتِهِمْ.»»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به علی بن مهزیار الاهوازی که معتبر درجه یک است، روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

علی بن مهزیار روایت کرد: «ابوعلی بن راشد به من گفت: «به ایشان عرض کردم: «مرا امر کردید به قیام به امر شما و گرفتن حقتان.. پس موالی شما را به آن آگاه کردم. پس بعض از آن‌ها به گفت: «و چه چیزی حق او است؟» پس نداشتم که جوابش چیست.» پس فرمودند: «خمس بر آن‌ها واجب است.» پس عرض کردم: «پس در چه چیزی؟» پس فرمودند: «در کالاهایشان و کشتشان.» (و) فرمودند: «و تجارت بر آن و صنایع دستی»، پس فرمودند: «آن هنگامی است که مکنت داشته باشند بعد از هزینه زندگیشان.»»»