حدیث 340

(340 و 1712 و 2811) معانی الأخبار (ص 13)، التوحید (ص 163) و عیون أخبار الرضا علیه‌السلام (ج 1، ص 126): حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بْنُ إبْراهیمَ بْنِ أحْمَدَ بْنِ یونُسَ الْمُعاذیُّ قالَ حَدَّثَنا أحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعیدٍ الْکوفیُّ الْهَمْدانیُّ قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلیِّ بْنِ فَضّالٍ عَنْ أبیهِ قال: ««سَألْتُ الرِّضا، عَلیَّ بْنَ موسَی علیه‌السلام … عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «سَخِرَ اللهُ مِنْهُمْ» و عَنْ قَوْلِهِ: «اللهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ» وَ عَنْ قَوْلِهِ: «وَ مَکَروا وَ مَکَرَ اللهُ» وَ عَنْ قَوْلِهِ: «یُخادِعونَ اللهَ وَ هُوَ خادِعُهُمْ» » فَقالَ: «إنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالَی لا یَسْخَرُ وَ لا یَسْتَهْزِئُ وَ لا یَمْکُرُ وَ لا یُخادِعُ وَ لَکِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ یُجازیهِمْ جَزاءَ السُّخْریَّةِ وَ جَزاءَ الِاسْتِهْزاءِ وَ جَزاءَ الْمَکْرِ وَ الْخَدیعَةِ. تَعالَی اللهُ عَمّا یَقولُ الظّالِمونَ عُلُوّاً کَبیراً»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن ابراهیم بن احمد بن یونس المعاذی از ابن عقده از علیبن حسن بن علی بن فضال از پدرش روایت کرده است که محمد بن ابراهیم، ثقه درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

حسن بن علی بن فضال از پدرش روایت کرد: «از علی بن موسی الرضا علیه‌السلام سؤال کردم … درباره کلام الله عز و جل: «سَخِرَ اللهُ مِنْهُمْ» و از سخن او: «اللهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ» و از سخن او: «وَ مَکَروا وَ مَکَرَ اللهُ» و (باز) از سخن او: «یُخادِعونَ اللهَ وَ هُوَ خادِعُهُمْ». پس فرمودند: «به یقین الله تبارک و تعالی به سخره نمی‌گیرد و استهزا نمی‌نماید و مکر نمی‌ورزد و خدعه نمی‌کند، بلکه الله عز و جل مجازات می‌کند آن‌ها را به جزای مسخره کردن و به جزای استهزا نمودن و به جزای مکر ورزیدن و خدعه کردن. برتر است الله از آن‌چه ظالمان می‌گویند، بلندمرتبه‌ای بزرگ.»»