حدیث 1-313
(313-1) معانی الأخبار (ص 23): حَدَّثَنا أحْمَدُ بْنُ زیادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمْدانی رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا عَلی بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنْ یحْیی بْنِ أبی‌عِمْرانَ عَنْ یونُسَ بْنِ عَبْدِالرَّحْمَنِ عَنْ سَعْدانَ عَنْ أبی‌بَصیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: ««الم»، هُوَ حَرْفٌ مِنْ حُروفِ اسْمِ اللهِ الْأعْظَمِ الْمُقَطَّعِ فی الْقُرْآنِ الَّذی یُؤَلِّفُهُ النَّبیُّ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ الْإمامُ فَإذا دَعا بِهِ أُجیبَ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از احمد بن زیاد بن جعفر الهمدانی از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از یحیی بن ابی‌عمران الهمدانی از یونس بن عبدالرحمن از سعدان بن مسلم از ابوبصیر الاسدی که یحیی بن ابی‌عمران از ثقات درجه دو و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: ««الم»، حرفی از حروف اسم اعظم الله است که در قرآن به صورت تقطیع شده قرار دارد که نبی صلی‌الله‌علیه‌وآله و امام به آن اشراف دارند. پس هنگامی که (الله را) به آن می‌خوانند مورد اجابت قرار می‌گیرد.»