حدیث 3100
(3100 و 10210) التوحید (ص 116): أبی رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا سَعْدُ بْنُ عَبْدِاللهِ عَنِ الْقاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأصْفَهانیِّ عَنْ سُلَیْمانَ بْنِ داوُدَ الْمِنْقَریِّ عَنْ حَفْصِ بْنِ غیاثٍ أوْ غَیْرِهِ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «لَقَدْ رَأی مِنْ آیاتِ رَبِّهِ الْکُبْری». قالَ: «رَأی جَبْرَئیلَ عَلَی ساقِهِ الدُّرُّ مِثْلُ الْقَطْرِ عَلَی الْبَقْلِ. لَهُ سِتُّمِائَةِ جَناحٍ قَدْ مَلَأ ما بَیْنَ السَّماءِ إلَی الْأرْضِ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از قاسم بن محمد الاصبهانی از سلیمان بن داود المنقری از حفص بن غیات یا غیر او روایت کرده است که این غیر حفص بن غیاث، ابتداء مجهول است، اما به واسطه سلیمان بن داود المنقری، توثیق درجه دو می‌شود. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
سلیمان بن داود المنقری از حفص بن غیاث یا غیر او روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «لَقَدْ رَأی مِنْ آیاتِ رَبِّهِ الْکُبْری» سؤال کردم. فرمودند: «جبرئیل را دید که بر ساقش، دری مانند باران بر سبزی بود. برای او شش‌صد بال بود که بین آسمان و زمین را پر کرده بود.»»