حدیث 2713
(2713) الکافی (ح 4901): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنْ حَریزٍ عَنْ زُرارَةَ وَ الْفُضَیْلِ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ تَبارَکَ اسْمُهُ: «إنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَی الْمُؤْمِنینَ کِتاباً مَوْقوتاً» قالَ: «یَعْنی مَفْروضاً وَ لَیْسَ یَعْنی وَقْتَ فَوْتِها، إذا جازَ ذَلِکَ الْوَقْتُ، ثُمَّ صَلّاها، لَمْ تَکُنْ صَلاتُهُ هَذِهِ مُؤَدّاةً وَ لَوْ کانَ ذَلِکَ، لَهَلَکَ سُلَیْمانُ بْنُ داوُدَ علیهماالسلام حینَ صَلّاها لِغَیْرِ وَقْتِها وَ لَکِنَّهُ مَتَی ما ذَکَرَها، صَلّاها.» قالَ: «ثُمَّ قالَ: «وَ مَتَی اسْتَیْقَنْتَ أوْ شَکَکْتَ فی وَقْتِها، أنَّکَ لَمْ تُصَلِّها أوْ فی وَقْتِ فَوْتِها أنَّکَ لَمْ تُصَلِّها، صَلَّیْتَها. فَإنْ شَکَکْتَ بَعْدَ ما خَرَجَ وَقْتُ الْفَوْتِ، فَقَدْ دَخَلَ حائِلٌ، فَلا إعادَةَ عَلَیْکَ مِنْ شَکٍّ حَتَّی تَسْتَیْقِنَ. فَإنِ اسْتَیْقَنْتَ، فَعَلَیْکَ أنْ تُصَلّیَها فی أیِّ حالٍ کُنْتَ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عیسی از حریز بن عبدالله از زراره بن اعین و فضیل بن یسار روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام درباره کلام الله تبارک اسمه: «إنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَی الْمُؤْمِنینَ کِتاباً مَوْقوتاً» فرمودند: «یعنی واجب است و منظور گذشتن زمانش نیست که چنان‌چه وقت آن گذشت، سپس آن را بر پاداشت، این نمازش ادا شده نباشد و اگر این‌گونه بود، قطعاً سلیمان بن داود علیهماالسلام هلاک شده بود، هنگامی که آن را در غیر وقتش بر پا داشته بود، ولیکن او هرگاه آن را یاد آورد، آن را بر پا دارد.» (راوی) گفت: «سپس فرمودند: «و آن‌گاه که در وقتش یقین کردی یا شک کردی که آن را بر پا داشته‌ای یا در وقت فوت آن که تو آن را بر پا نداشته‌ای، آن را بر پا دار. پس اگر بعد آن‌که از وقت فوت خارج شدی، شک کردی که مانعی وارد شده، پس از شک، اعاده‌ای بر تو نیست تا زمانی‌که یقین کنی. پس چنان‌چه یقین کردی، پس بر تو است که در هر حالی که هستی آن را بر پا داری.»»