حدیث 2297
(2297) الکافی (ح 13935): مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنِ الْعَلاءِ بْنِ رَزینٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أحَدِهِما علیهماالسلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ تَعالَی: «فَإذا أُحْصِنَ». قالَ: «إحْصانُهُنَ أنْ یُدْخَلَ بِهِنَ.» قُلْتُ: «إنْ لَمْ یُدْخَلْ بِهِنَّ، أ ما عَلَیْهِنَّ حَدٌّ؟» قالَ: «بَلَی!»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از علی بن حکم از علاء بن رزین از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
محمد بن مسلم از یکی از آن دو (امام باقر یا امام صادق) علیهماالسلام روایت کرد: «از ایشان درباره کلام الله تعال: «فَإذا أُحْصِنَ» سؤال کردم. فرمودند: «احصان آن‌ها این است که دخلول به آن‌ها صورت گیرد.» عرض کردم: «اگر به آن‌ها دخول نشود، آیا بر آن‌ها حدی نیست؟» فرمودند: «آری! (هست.)»»