حدیث 2-1537
(1537-2) الکافی (ح 8665)، التهذیب (ج 7، ح 69): أحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشّاءِ عَنْ أبی‌الْمَغْراءِ عَنِ الْحَلَبیِّ قالَ قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: … وَ قالَ: «لَوْ أنَّ رَجُلاً وَرِثَ مِنْ أبیهِ مالاً وَ قَدْ عَرَفَ أنَّ فی ذَلِکَ الْمالِ رِباً وَ لَکِنْ قَدِ اخْتَلَطَ فی التِّجارَةِ بِغَیْرِهِ حَلالٍ، کانَ حَلالاً طَیِّباً، فَلْیَأْکُلْهُ وَ إنْ عَرَفَ مِنْهُ شَیْئاً أنَّهُ رِباً، فَلْیَأْخُذْ رَأْسَ مالِهِ وَ لْیَرُدَّ الرِّبا وَ أیُّما رَجُلٍ أفادَ مالاً کَثیراً قَدْ أکْثَرَ فیهِ مِنَ الرِّبا فَجَهِلَ ذَلِکَ، ثُمَّ عَرَفَهُ بَعْدُ فَأرادَ أنْ یَنْزِعَهُ، فیما مَضَی فَلَهُ وَ یَدَعُهُ فیما یَسْتَأْنِفُ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
سند این حدیث معلق است و از احادیث قبلش معلوم می‌شود که ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن علی الوشاء از حمید بن مثنی از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله بن علی الحلبی روایت کرده است که این‌ها هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: … و فرمودند: «اگر که فردی از پدرش مالی را به ارث برد و بداند که در آن مال ربا است، لیکن در تجارت حلالی به غیر آن مخلوط شده است، حلال و پاک است، پس آن بخورد و چنان‌چه شناخت از آن چیزی را که ربا است، پس سرمایه‌اش را می‌گیرد و ربا را رد می‌کند و هر فردی که مال بسیاری به او برسد که در آن بیش‌ترش از ربا باشد و از آن ناآگاه باشد، سپس آن را بداند و اراده کند که از آن خلاص شود، آن‌چه گذشته است، برای او است(مشکلی ندارد) و آن‌چه را به دست می‌آرد(از ربا)، رها کند.»