حدیث 1520
(1520) التهذیب (ج 7، ح 68): عَنْهُ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ أبی‌أیّوبَ الْخَزّازِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «دَخَلَ رَجُلٌ عَلَی أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام مِنْ أهْلِ خُراسانَ قَدْ عَمِلَ بِالرِّبا حَتَّی کَثُرَ مالُهُ. ثُمَّ إنَّهُ سَألَ الْفُقَهاءَ، فَقالوا: «لَیْسَ یُقْبَلُ مِنْکَ شَیْءٌ إلّا أنْ تَرُدَّهُ إلَی أصْحابِهِ». فَجاءَ إلَی أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام، فَقَصَّ عَلَیْهِ قِصَّتَهُ. فَقالَ لَهُ أبوجَعْفَرٍ علیه‌السلام: «مَخْرَجُکَ مِنْ کِتابِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهی فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أمْرُهُ إلَی اللهِ» وَ الْمَوْعِظَةُ التَّوْبَةُ»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبل، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به حسین بن سعید الاهوازی بر می‌گردد، لذا شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از ابن ابی‌عمیر از ابوایوب الخزاز از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
محمد بن مسلم روایت کرد: «فردی از اهل خراسان بر ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام وارد شد، که به ربا عمل می‌کرد به گونه‌ای که مالش بسیار شد. سپس از فقها سؤال کرد، پس گفتند: «چیزی از تو پذیرفته نیست، مگر آن‌که آن(مالی که ربا گرفته ای) را به صاحبانش بازگردانی». پس نزد ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام آمد و ماجرایش را برای ایشان تعریف کرد. پس ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام به او فرمودند: «راه خروج تو در کتاب الله عز و جل: «فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهی فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أمْرُهُ إلَی اللهِ» است و موعظه، همان توبه است.»»