حدیث 1449
(1449) المحاسن (ج 1، ص 247): عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِالْحَمیدِ عَنْ صَفْوانَ بْنِ یَحْیَی قالَ: «سَألْتُ أباالْحَسَنِ الرِّضا علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ لِإبْراهیمَ علیه‌السلام: «أ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلی وَ لکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبی»، أ کانَ فی قَلْبِهِ شَکٌّ؟ قالَ: «لا! کانَ عَلَی یَقینٍ وَ لَکِنَّهُ أرادَ مِنَ اللهِ الزّیادَةَ فی یَقینِهِ»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبل، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه» به احمد بن محمد البرقی بر می‌گردد، لذا ایشان از محمد بن عبدالحمید از صفوان بن یحیی روایت کرده است. احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته این‌جا مشکلی ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
صفوان بن یحیی روایت کرد: «از ابوالحسن الرضا علیه‌السلام درباره کلام الله برای ابراهیم علیه‌السلام: «أ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلی وَ لکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبی» سؤال کردم، آیا در قلب او شک بود؟ فرمودند: «خیر! بر یقین بود، لیکن از الله زیادی در یقین را خواست.»»