حدیث 10803

(10803) معانی الأخبار (ص 245): أبی رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا سَعْدُ بْنُ عَبْدِاللهِ عَنِ الْقاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأصْبَهانیِّ عَنْ سُلَیْمانَ بْنِ داوُدَ الْمِنْقَریِّ عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ عیاضٍ قالَ: «قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «أ تَدْری مَنِ الشَّحیحُ؟» فَقُلْتُ: «هُوَ الْبَخیلُ.» فَقالَ: «الشَّحیحُ أشَدُّ مِنَ الْبَخیلِ. إنَّ الْبَخیلَ یَبْخَلُ بِما فی یَدَیْهِ وَ إنَّ الشَّحیحَ یَشُحُّ بِما فی أیْدی النّاسِ وَ عَلَی ما فی یَدَیْهِ حَتَّی لا یَرَی فی أیْدی النّاسِ شَیْئاً إلّا تَمَنَّی أنْ یَکونَ لَهُ بِالْحِلِّ وَ الْحَرامِ وَ لا یَشْبَعُ وَ لا یَقْنَعُ بِما رَزَقَهُ اللهُ تَعالَی.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از قاسم بن محمد الاصبهانی از سلیمان داود المنقری از فضیل بن عیاض روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

فضیل بن عیاض روایت کرد: «ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «آیا می‌دانی شحیح کیست؟» پس عرض کردم: «همان بخیل است.» پس فرمودند: «شحیح شدیدتر از بخیل است. به یقین بخیل، به آن‌چه در دستانش است، بخل می‌ورزد در حالی که شحیح به آن‌چه در دستان مردم است، بخل می‌ورزد و (هم) بر آن‌چه در دستانش است. تا چیزی در دستان مردم چیزی نمی‌بیند مگر آن‌که تمنا می‌کند که به حلال یا حرام برای او باشد و به آن‌چه الله تعالی او را رزق داده، اشباع نمی‌شود و قناعت نمی‌ورزد.»»